دکتر جانکسین لی از دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور آمریکا، ارتباط بین چرت زدن پس از ناهار و ارزیابی ساختار شناختی در افراد مسن چینی (افراد با سن ۶۵ سال و مسن تر) را مورد بررسی قرار دادند. چرت زدن با مدت زمان آن، اینگونه تعریف شد: عدم خوابیدن (۰ دقیقه)، خواب کوتاه (کمتر از ۳۰ دقیقه)، خواب متوسط (بین ۳۰ تا ۹۰ دقیقه)، خواب زیاد (بیشتر از ۹۰ دقیقه).
محققان دریافتند که ۵۷.۷ درصد از شرکت کنندگان به طورمیانگین ۶۳ دقیقه چرت نیمروزی داشتند.
یک ارتباط معناداری بین عملکرد شناختی و چرت زدن وجود دارد. به طور کلی خواب متوسط، موجب عملکرد شناختی بهتری در مقایسه با عدم خوابیدن یا خواب زیاد شد. همچنین عدم خوابیدن، به طور قابل توجهی، عملکرد شناختی ضعیف‌تری را در مقایسه با خواب کوتاه به همراه داشت.
پس از کنترل ویژگی‌های شناختی، شاخص توده بدنی، افسردگی، فعالیت‌های زندگی روزمره، فعالیت‌های اجتماعی و مدت زمان خواب شبانه، محققان دریافتند که چرت زدن در حد متوسط، نسبت به عدم خوابیدن و خواب کوتاه یا زیاد، به طور قابل توجهی موجب عملکرد شناختی بهتری می‌شود.