عرفه، موسم بارش باران رحمت

عرفه روزى است که حق تعالى بندگان خویش را به عبادت و طاعت خود فرا خوانده و سفره‌های جُود و احسان خود را براى ایشان گسترانیده و شیطان در این روز خوار و حقیرتر و رانده‎تر شده و خشمناک‎ترین اوقات را خواهد داشت. روایت شده که امام سجاد(ع)در روز عرفه صدای سائلی را شنید که از مردم تقاضای کمک مى‎نمود. امام به او فرمود: واى بر تو آیا در این روز از غیر خدا تقاضا مى‎کنى؟ حال آن که در این روز امید مى‎رود که بچه‎هاى در شکم هم از فضل خدا بی نصیب نمانند و سعید شوند. آدم از پروردگارش کلماتی دریافت داشت و با آن به سوی خدا بازگشت و خداوند، توبه او را پذیرفت، چه او توبه‎پذیر مهربان است.طبق روایت امام صادق(ع)، آدم (ع) پس از خروج از جوار خداوند، و فرود به دنیا، چهل روز هر بامداد بر فرار کوه صفا با چشم گریان در حال سجود بود، جبرئیل بر آدم فرود آمد و پرسید: چرا گریه می‎کنی ای آدم؟ آدم(ع) گفت: چگونه می‎توانم گریه نکنم در حالی که خداوند مرا از جوارش بیرون رانده و در دنیا فرود آورده است.جبرئیل به حضرت آدم(ع) گفت که به درگاه خداوند توبه کند و آنگاه جبرئیل در روز هشتم ذیحجه آدم را به منا برد، آدم شب را در آنجا ماند. و صبح با جبرئیل به صحرای عرفات رفت، جبرئیل به هنگام خروج از مکه، احرام بستن را به او یاد داد و به او لبیک گفتن را آموخت و چون بعد از ظهر روز عرفه فرا رسید تلبیه (لبیک‌گفتن) را قطع کرد و به دستور جبرئیل غسل نمود و پس از نماز عصر، آدم را به وقوف در عرفات واداشت و کلماتی را که از پروردگار دریافت کرده بود به وی تعلیم داد، و آن کلمات این بود: سُبحانَکَ اللهُمَ وَ بِحمدِک؛ لا الهَ الاّ اَنْتْ؛عَمِلْتُ سوء وَ ظَلَمْتُ نَفْسی؛ وَ اِعْتَرِفْتُ بِذَنبی اِغْفرلی؛ اِنَّکَ اَنْتَ الغَفور الرّحیمْ. آدم (ع) تا به هنگام غروب آفتاب همچنان دستش رو به آسمان بلند بود و با تضرع اشک می‎ریخت، وقتی که آفتاب غروب کرد همراه جبرئیل روانه مشعر شد، و شب را در آنجا گذراند. و صبحگاهان در مشعر بپاخاست و در آنجا نیز با کلماتی به دعا پرداخت و به درگاه خداوند توبه گذاشت. در صحرای عرفات، جبرئیل، پیک وحی الهی، مناسک حج را به حضرت ابراهیم(ع) نیز آموخت و حضرت ابراهیم(ع) در برابر او می‎فرمود: عَرِفتُ، عَرِفتُ (شناختم، شناختم)

عید قربان؛ زمانی برای تمرین عشق

عید قربان روزی است که انسان در برابر معشوق خود سر تسلیم و تعظیم فرود می‌آورد و با قربانی کردن نفس، میزان عشق خود را به حضرت حق تعالی به اثبات می‌رساند. ارادتمندان آستان با برکتش در این روز هر آنچه دارند در طبق اخلاص گذاشته و تمام وجود و هستی خود را تقدیم حضرتش می‌کنند تا پاداش وعده داده شده الهی نصیبشان شود.در این روز باید ابراهیم‌وار سراپا تسلیم محض و مالامال از عشق و تعبد شوی و دل از غیر دوست برداشته و محو جمال و دیدار یار شوی تا با گوش دل ندای معبود را بشنوی که: هان ای ابراهیم! به خوبی امتحان دادی و اکنون فدیه ای که برایت فرستاده ایم قربانی کن که بیش از این از تو نمی‌خواستیم.ˈما نیز باید در این روز مبارک با رفتن به قربانگاه و بردن قربانی و قربانی کردن، سنت حضرت ابراهیم (ع) را تجدید کنیم و عشق به معبود ازلی و تسلیم در برابر اوامرش را به مرحله عمل و تمرین گذاشته و خلیل وار به زبان رانیم که ˈخدایا! هم چنان که از ابراهیم خلیلت و موسی کلیمت و محمد حبیبت قبول کردی، این قربانی را از من قبول کن و بپذیر.ˈاین عید را باید در کنار پرداختن به جشن و سرور و شادی به پاکسازی دل بپردازیم و هر آنچه از هواهای نفسانی در دلمان لانه کرده سر ببریم و از هر آنچه غیر خداست جدا شویم و چشم امید به درگاه سراسر نور و برکت پروردگار داشته باشیم. پس بیایید در روز عید قربان، روز عشق و ایثار، نغمه توحید سر دهیم و همه وجود خود را در کف نهاده، با دل و زبان، یکدل و یکپارچه زمزمه کنیم و با ابراز عشق و ایمان به معبود، سر تعظیم بر آستانش فرود آوریم باشد تا ما نیز از خوان کرمش اندکی برگیریم.