انسان‌ها معمولاً به دو دلیل اصلی یعنی رفتن به جایی دیگر و یا ورزش و
تفریح، پیاده روی می‌کنند. بسته به نوع پیاده روی که انجام می‌دهیم، ساختار
طراحی محله می‌تواند تاثیرات مختلفی داشته باشد. برخی محلات، مکان مناسب‌تری برای پیاده روی به منظور رسیدن به محل موردنظر هستند. در این محلات،
فروشگاه ها، پارک و سایر مکان‌های مختلف موردنظر فرد در محله قرار دارند.
اما برخی محلات نیز به گونه ای هستند که افراد در آن به پیاده روی تفریحی
تشویق می‌شوند. در این محلات، مسیرهایی برای پیاده روی (نظیر پیاده رو یا
پارک) وجود دارد که به افراد احساس امنیت و البته شادمانی می‌دهد.
مهم‌ترین نکته در موضوع پیاده روی برای سالمندان، به مبحث «ایمنی» مربوط می‌شود. برای نمونه چراغ‌های راهنمایی باید طوری طراحی شوند که سالمند
زمان لازم را برای عبور از خیابان داشته باشد. همچنین در خیابان‌ها و پیاده
روها، بهتر است نیمکت هایی برای نشستن آنها وجود داشته باشد.
پژوهشگران در این مطالعه جدید به منظور ارزیابی «قابلیت پیاده روی» یک
محله، از سامانه‌های اطلاعات جغرافیایی و به ویژه نقشه استفاده کردند و سپس
به تحلیل داده‌های فضایی به دست آمده پرداختند. اطلاعات جی.پی.اس داده
هایی نظیر موقعیت مسیرها، پیاده روها، فاصله بین مکان‌های مهم و نیز مواردی
دیگر را نشان می‌دهد. برای تحلیل این داده‌ها از فرآیندی به نام Space
Syntax استفاده شد. این فرآیند تحلیلی به بررسی این داده‌ها و ارزیابی
قابلیت پیاده روی در آنها می‌پردازد.
به گزارش مهر، در این مطالعه، ۲۵ فرد مبتلا به آلزایمر خفیف و ۳۹ فرد
دارای نقص شناختی مورد مطالعه قرار گرفتند. یکی از مواردی که در این مطالعه
مورد توجه قرار گرفت، بررسی میزان پیچیدگی مسیرها در یک محله و تاثیر آن
بر سلامت ذهنی و جسمی سالمندان بود. منظور از پیچیدگی، تعداد نقاطی که باید
فرد تغییر مسیر می‌داد است. این مطالعه در مجموع نشان داد که محلاتی که
راه رفتن در آنها آسان است موجب افزایش سلامت جسمی (نظیر کاهش توده بدنی و
نیز فشار خون) و همچنین بهبود سلامت ذهنی و شناختی (نظیر بهبود حافظه) می‌شد.
اما چرا پیچیده بودن مسیر حرکت موجب بهبود توانایی‌های ذهنی سالمندان می‌شد. این پژوهشگران بر این باورند که این پیچیدگی سبب فعالیت بیشتر مغزی
برای تعیین بهترین مسیر و در نتیجه بهبود توانایی‌های ذهنی - شناختی می‌شود.